نشانی کارخانه : تهران، شهرک صنعتی شمس آباد بلوار بهارستان، پلاک 18
پلاستیک های زیست تخریب پذیر که به عنوان پلاستیک‌های زیستی نیز شناخته می‌شوند، از مواد اولیه‌ای که از منابع پایدار و قابل تجدید مانند محصولات گیاهی و حیوانی همچون سلولز و نشاسته به دست می‌آیند، تولید می‌شوند. در مقابل، پلاستیک‌های رایج از نفت که یک منبع غیرقابل تجدید است، ساخته می‌شوند. بنابراین، پلاستیک های زیست تخریب پذیر با استفاده از منابع تجدیدپذیر تولید می‌شوند و می‌توانند منشأ طبیعی یا مصنوعی داشته باشند. این نوع پلاستیک‌ها به دلیل قابلیت تجزیه‌پذیری سریع‌تر، جایگزین مناسبی برای پلاستیک‌های سنتی محسوب می‌شوند و می‌توانند مدت زمان کمتری در محیط باقی بمانند.
زباله‌های جامد، یکی از معضلات عمده کشورهای در حال توسعه است. تولید و دفع این زباله‌ها به ویژه در مناطق شهری به یک چالش زیست‌محیطی جدی تبدیل شده است. پلاستیک‌ها بخش بزرگی از این زباله‌ها را تشکیل می‌دهند که به دلیل مدیریت نامناسب و استفاده غیرمسئولانه، به مشکل بزرگتری تبدیل شده‌اند. بیشتر پلاستیک‌ها هنوز قابلیت تجزیه زیستی ندارند. شرکت پلیمر پلاست زینلی در این مقاله به بررسی تمامی ویژگی‌ها و اهمیت پلاستیک های زیست تخریب پذیر می‌پردازد.
ابتدا باید با مفهوم زیست‌تخریب‌پذیری آشنا شوید. این واژه به فرآیندی اشاره دارد که در آن مواد و محصولات خاص تحت تأثیر ارگانیسم‌های بیولوژیکی تجزیه می‌شوند. ارگانیسم‌هایی مانند باکتری‌ها، قارچ‌ها، جلبک‌ها، و حشرات می‌توانند مواد را تجزیه کنند و از آن‌ها برای تولید انرژی و ترکیبات مختلفی مانند بافت‌ها و اسیدهای آمینه استفاده کنند. هیچ پلاستیکی به طور خودکار تجزیه نمی‌شود و فرآیند تجزیه پلاستیک‌های معمولی زمان زیادی می‌برد، که در نهایت منجر به انباشت زباله می‌شود. اگر ماده‌ای توسط موجودات زیستی و محیط طبیعی تجزیه شود، می‌توان آن را زیست‌تخریب‌پذیر دانست. پلاستیک زیست‌تخریب‌پذیر از مواد اولیه تجدیدپذیر مانند گندم، ذرت، نشاسته ذرت، سیب‌زمینی، روغن سویا یا کاساوا تولید می‌شود.
این مواد خام به پلاستیک‌هایی تبدیل می‌شوند که قابلیت تجزیه توسط محیط زیست را دارند و می‌توانند به عنوان کودهای آلی مفید به چرخه طبیعی بازگردند. این بدان معناست که چنین پلاستیک‌هایی نه تنها محیط زیست را آلوده نمی‌کنند، بلکه برای آن نیز مفید هستند. زمان تجزیه پلاستیک های زیست تخریب پذیر بسیار کمتر از پلاستیک‌های معمولی است.
پلاستیک زیست‌تخریب‌پذیر نوعی پلاستیک است که از منابع گیاهی مثل سلولز، نشاسته و کیتین تولید می‌شود. این پلاستیک‌ها برخلاف پلاستیک‌های معمولی که به مدت زمان طولانی برای تجزیه نیاز دارند، به سرعت توسط میکروارگانیسم‌ها در تماس با خاک، هوا، رطوبت و نور خورشید تجزیه می‌شوند. طبق استانداردهای بین‌المللی، تجزیه این پلاستیک‌ها باید کمتر از 180 روز طول بکشد. با این حال، نباید تصور کرد که این پلاستیک‌ها را می‌توان به راحتی در هر مکانی دور انداخت؛ بلکه باید به درستی کمپوست شوند تا اثرات زیست‌محیطی کمتری داشته باشند.
برای استعلام قیمت گالن 20 لیتری، روی لینک زرد بزنید
این پلاستیک به عنوان جایگزینی برای پلاستیک‌های معمولی در صنایع مختلفی مورد استفاده قرار می‌گیرد، از جمله:
– صنعت بسته‌بندی یکبار مصرف
– صنعت داروسازی
– صنایع غذایی
– تجارت کشاورزی
در زندگی روزمره نیز می‌توان محصولات مختلفی مانند بشقاب و کارد و چنگال، مسواک، کیسه و بسته‌بندی محصولات را یافت که از پلاستیک زیست‌تخریب‌پذیر ساخته شده‌اند.
پلاستیک های زیست تخریب پذیر از پلیمرهای طبیعی یا مصنوعی تولید می‌شوند. نمونه‌های طبیعی شامل موارد زیر است:
– سلولز: برای تولید فیلم و الیاف، سلولز باید تغییر یابد. نمونه‌هایی از این تغییرات شامل استات‌های سلولز و کربوکسی متیل سلولز (CMC) هستند.
– نشاسته: نشاسته در گیاهانی مانند کاساوا، سیب‌زمینی شیرین و ذرت وجود دارد. زیست‌تخریب‌پذیری نشاسته به دلیل وجود اتم‌های اکسیژن در ساختار آن است.
از میان پلاستیک‌های مصنوعی، می‌توان به پلی‌استرها اشاره کرد که به دلیل هیدرولیز شدن آسان، زیست‌تخریب‌پذیر هستند. برخی از پلی‌استرهای اصلی عبارتند از:
– پلی‌لاکتیک اسید (PLA): کوپلیمری از اسید لاکتیک و اسید گلیکولیک.
– پلی‌هیدروکسی‌آلکانوات‌ها (PHA): این پلاستیک‌ها می‌توانند جایگزین پلی‌پروپیلن (PP) در تولید محصولات مختلفی مانند درب، خودکار، اسباب‌بازی، شیشه مواد غذایی، لوازم آرایشی و بسته‌بندی مواد غذایی باشند.
– پلی‌بوتیلن سوکسینات (PBS): این پلی‌استر خواصی مشابه پلی‌اتیلن با چگالی کم (LDPE) دارد و به صورت لایه‌ای استفاده می‌شود.
– پلی‌وینیل الکل (PVA): تنها پلیمر محلول در آب است که کاملاً زیست‌تخریب‌پذیر می‌باشد.
برخی از پلاستیک‌های زیستی همیشه زیست‌تخریب‌پذیر نیستند، حتی اگر از منابع تجدیدپذیر مانند نیشکر تولید شوند. اتانول به دست آمده از نیشکر به اتیلن و سپس به پلی‌اتیلن، یک پلیمر غیرقابل تجزیه زیستی، تبدیل می‌شود. در عین حال، پلاستیک‌های زیستی دیگری وجود دارند که منشاء فسیلی دارند اما زیست‌تخریب‌پذیر هستند، مانند PBAT.
پلاستیک زیست‌تخریب‌پذیر می‌تواند به بهبود خاک‌های ضعیف کمک کند، زیرا از مواد آلی ساخته می‌شود. همچنین، این پلاستیک‌ها به دلیل تجزیه سریع‌تر، آسیب کمتری به محیط زیست می‌رسانند. از آنجایی که این نوع پلاستیک‌ها از نفت تولید نمی‌شوند، خطر ابتلا به بیماری‌های جدی مانند سرطان در انسان و حیوانات کاهش می‌یابد.
پلاستیک های زیست تخریب پذیر نیز به حفظ سلامت اقیانوس‌ها کمک می‌کنند. در حالی که دفع غیرقانونی پلاستیک‌های معمولی به دریاها می‌تواند حیات دریایی را تهدید کند، استفاده از پلاستیک های زیست تخریب پذیر این مشکل را کاهش می‌دهد. محققان پیش‌بینی می‌کنند که اگر روند کنونی دور انداختن پلاستیک‌ها ادامه یابد، تا سال 2050 تعداد پلاستیک‌ها در اقیانوس‌ها از تعداد ماهی‌ها بیشتر خواهد شد.
این نوع پلاستیک‌ها به کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای کمک می‌کنند و موجب صرفه‌جویی در انرژی می‌شوند. در تولید پلاستیک های زیست تخریب پذیر از منابع غیرتجدیدپذیر استفاده نمی‌شود و به همین دلیل بقایای آلوده‌کننده و غیرقابل تجزیه تولید نمی‌کنند. این پلاستیک‌ها فاقد افزودنی‌های مضر برای سلامت هستند و تاثیری بر طعم یا بوی مواد غذایی ندارند.
در مقابل، پلاستیک‌های حاصل از رزین‌های پتروشیمیایی برای مدت‌های طولانی بدون تغییر باقی می‌مانند و ممکن است صدها سال طول بکشد تا تجزیه شوند. این پلاستیک‌ها حاوی کربن هستند که با شروع فرآیند تجزیه یا ذوب شدن، به انتشار گازهای گلخانه‌ای در اتمسفر منجر می‌شود. بهترین روش دفع پلاستیک های زیست تخریب پذیر، استفاده از کارخانه‌های کمپوست‌سازی است که شرایط مناسب نور، رطوبت، دما و میزان صحیح میکروارگانیسم‌ها را فراهم می‌کنند.
پلاستیک‌ها امروزه یکی از بزرگترین عوامل آلودگی محیط زیست هستند. این مواد به طور گسترده تولید شده و در بسیاری از کاربردها مورد استفاده قرار می‌گیرند. هرچند که آگاهی عمومی نسبت به اهمیت حفاظت از محیط زیست افزایش یافته، اما این کافی نیست. ایده تولید پلاستیک های زیست تخریب پذیر به منظور مقابله با این بحران آلودگی مطرح شد. این نوع پلاستیک‌ها می‌توانند راه‌حلی برای کاهش آلودگی جهانی باشند. با این حال، باید به دقت به محدودیت‌ها و چالش‌های تولید این پلاستیک‌ها در مقیاس جهانی توجه کرد تا بتوان به نحو مؤثری از آن‌ها استفاده کرد.
